Implanty
w ortodoncji

Coraz liczniejszą grupę pacjentów w gabinetach ortodontycznych stanowią osoby dorosłe. Ich leczenie ma swoją specyfikę i często wymaga innego postępowania niż u dzieci i młodzieży. Wykorzystanie implantów protetycznych w leczeniu wad zgryzu u dorosłych (prostowanie zębów), znacznie skraca czas terapii i rozszerza możliwości ortodonty. Implanty w stomatologii mogą mieć podwójne zastosowanie: w pierwszym przypadku jako filary odbudowy protetycznej (ryc. 1), w drugim, podczas leczenia ortodontycznego, jako elementy kotwiące (ryc. 2), czyli stawiające opór w stosunku do niepożądanego ruchu zębów.

U pacjenta z wadą zgryzu, a jednocześnie wykazującego duże braki w uzębieniu i mającego założone uzupełnienia protetyczne albo też cierpiącego na choroby przyzębia, zastosowanie implantów protetycznych jako zakotwień umożliwia ortodoncie bezpieczne przesunięcia zębów, takie jak: wychylanie i przechylanie, skracanie i wydłużanie siekaczy, zamykanie szpar po usuniętych zębach.

Implanty kotwiące umieszczane są:

• w podniebieniu,
• grzebieniu jarzmowym,
• w przedniej części gałęzi żuchwy,
• miniimplanty w rejonie zatrzonowcowym,

Okres wgajania implantów wynosi 4 – 5 miesięcy. W tym czasie można założyć aparat stały i rozpocząć pierwszą fazę leczenia ortodontycznego, przygotowując zęby do zaplanowanych przesunięć przez ich uszeregowanie, co sprzyja skracaniu dalszych etapów leczenia.

Ze względu na brak aktywności komórek odpowiadających za przesunięcia zębów w czasie leczenia ortodontycznego, implanty stanowią zakotwienie idealne. Mają jednak pewne wady, które sprawiają, że ich wykorzystanie w ortodoncji jest ograniczone. Przede wszystkim wysoki koszt. Jednak, biorąc pod uwagę możliwe późniejsze wykorzystanie implantów jako filarów dla prac protetycznych, ich zastosowanie staje się ekonomicznie uzasadnione.

Użycie implantów umożliwia pacjentom dorosłym z dużymi brakami zębowymi wyleczenie wady zgryzu. Dzięki temu rozwiązaniu mają oni też możliwość uzyskania regularnego łuku zębowego po zlikwidowaniu stłoczeń, luk między zębami i wprowadzeniu do łuku zębów zatrzymanych w kości. Stosując wszczepy, włącza się do aparatu tylko zęby nieprawidłowo ustawione i unika się efektów ubocznych ze strony zębów sąsiednich. Dyskomfort pacjenta zmniejsza się, a czas leczenia ulega skróceniu.