Rodzaje implantów:
SLACTIVE
Tytanowe implanty stomatologiczne SLAactive
Co powinieneś o tym wiedzieć…
Implant stomatologiczny składa się z dwóch części: tytanowej śruby umieszczonej chirurgicznie w kości żuchwy lub szczęki oraz łącznika, który stanowi bazę dla odtworzenia korony zęba.
Pierwsze tygodnie po zabiegu implantacji to najważniejszy okres dla osteointegracji, czyli trwałego połączenia implantu z kością. Większość powikłań związanych z wprowadzeniem implantów powstaje właśnie w początkowym okresie leczenia. Tymczasem, wczesne osiągnięcie stabilności implantu, wczesna odbudowa protetyczna oraz szybkie i przewidywalne połączenie wszczepu z kością jest podstawowym czynnikiem sukcesu. Dlatego naukowcy wciąż poszukują rozwiązań, które skróciłyby czas od momentu implantacji do momentu stałej odbudowy protetycznej.
Tytan to metal, który jak żaden inny, wykazuje zdolność do zrostu z tkanką kostną – proces ten nazywa się osteointegracją i jest gwarancją długotrwałego utrzymania się implantu. Wystający ponad powierzchnię dziąsła łącznik najczęściej wykonany jest również z tytanu, choć czasem bywa np. ze złota, metalu lub z cyrkonu. Jak już pisaliśmy, implanty mogą być stosowane przy braku pojedynczego zęba, kilku zębów a nawet przy całkowitym bezzębiu. Już w momencie implantacji tytanowy wszczep musi wykazywać stabilność. Aby skrócić czas gojenia i zmniejszyć ryzyko ewentualnych powikłań, np. odrzutu wszczepu, naukowcy wciąż poszukują nowych rozwiązań.
– Kluczową rolę odgrywa tutaj powierzchnia implantu – mówi stomatolog dr n. med. Barbara Książkiewicz-Jóźwiak ze Studia Stomatologii Estetycznej i dodaje: Dlatego nieustannie prowadzone są badania mające na celu jej udoskonalenie.
Na świecie znanych jest kilkaset systemów implantologicznych, lecz tylko kilka z nich ma udowodnioną osteointegrację na poziomie komórkowym. Wśród tych stosowanych przez naszych stomatologów w Studiu Stomatologii Estetycznej Kraków, można wymienić m.in. implanty zębów, których powierzchnia pokryta jest napyloną plazmą tytanową albo fluorkiem tytanu lub specjalnymi biomateriałami zwiększającymi integrację tkanek i wiązanie komórek kostnych.
– Ważna jest struktura powierzchni implantu – podkreśla dr Książkiewicz. Udowodniono, że porowatość powierzchni, uzyskana poprzez piaskowanie i wytrawianie kwasem, stwarza warunki do wzrostu kości na powierzchni implantu i znacznie poprawia procesy osteointegracji.
Takie implanty z powierzchnią SLA wprowadziła jako pierwsza do praktyki stomatologicznej,
w 1994 r., szwajcarska firma Straumann i zaprezentowała swoje osiągnięcia na kongresie w Bostonie. Implanty te pozwoliły skrócić czas wgajania wszczepu z 12 do 6-8 tygodni. Od tego czasu wszczepiono pacjentom ponad 4 miliony tego typu implantów i jest to obecnie tzw. złoty standard w wytwarzaniu powierzchni implantologicznych. Ale nauka nie stoi w miejscu.
Najnowszym osiągnięciem stomatologii (wprowadzonym również przez firmę Straumann), opartym na powierzchni SLA, jest SLActive – skok technologiczny od struktury powierzchni do jej składu chemicznego. Chemiczna aktywność i wynikająca z tego hydrofilność, czyli zdolność przyciągania płynów, prowadzi do większego kontaktu z krwią i przyrostu połączeń z osteocytami. Sprawia to, że czas wgajania implantu znowu znacznie się skrócił. Dr Książkiewicz wskazuje, że otwiera to szanse leczenia trudniejszych przypadków, spotykanych w codziennej praktyce implantologicznej i stwarza możliwość wykonywania stałej odbudowy protetycznej już po 3-4 tygodniach.
Wyniki badań pokazują, że SLActive, zaledwie w okresie dwóch tygodni od wszczepienia, zapewnia o 60 % większy przyrost kości na powierzchni implantu oraz znacząco poprawia jego stabilizację. Dzięki temu możliwa jest większa przewidywalność i bezpieczeństwo terapii, zarówno dla pacjenta, jaki i dla lekarza, co jest szczególnie ważne w krytycznej, wczesnej fazie wgajania.
Aby uzyskać implanty zębów posiadające powierzchnię SLActive, po procesie piaskowania i wytrawiania kwasem poddawane są one kondycjonowaniu w atmosferze azotu, a następnie umieszczane i przechowywane w izotonicznym roztworze soli aż do momentu użycia. Cały proces przebiega w kontrolowanych, sterylnych warunkach, także z użyciem robotów. Prof. Samuel Steinmann, pionier nowej technologii, mógłby powiedzieć: „To tytan w najczystszej postaci. Żywe tkanki zachowują się tak, jakby uznawały powierzchnię implantu za część mineralną kości. I robią to bez wahania”.
Kolejny raz dzięki pracy wielu naukowców zwiększono szansę na leczenie przy pomocy implantów u wielu pacjentów, zmniejszając liczbę przeciwwskazań prawie do zera.
